श्रीराम श्रीकृष्ण संवाद ९
त्या अवताराचे प्रयोजन असाध्य झाले असते. म्हणून नररूपात जन्म घेताना, जर हा पत्नी विरहाचा शाप भोगून संपवायचाच असेल तर तो संपवायला एकमेव जन्म उरत होता तो म्हणजे रामजन्म.
श्रीशंकर : म्हणजे या अवताराचं प्रयोजन हे या शापाचे परिमार्जन करण्यासाठी होत तर.
श्रीरामांनी शिवशंभोंना शांतपणे पाहिलं. त्या राजीवलोचनात क्षितिजावर दूरपर्यंत पसरलेली गूढ शांतता दिसत होती. संपूर्ण विश्व ज्या डोळ्यात सामावलेले आहे, त्यात शिवशंकर हरवून गेले. तितक्याच शांतपणे श्रीराम म्हणाले
श्रीराम : महादेव आपण विश्वाच्या उत्पत्तीपासून सोबत आहात. आपण सुदधा जाणता प्रत्येकाच्या जन्माचं कर्मबंधनातून मुक्ती मिळवण्याचा यत्न करण हेच प्रयोजन असतं. अर्थातच मानवी जन्मात येणं हाच मुळात एक योग आहे, मोक्षमार्गाच्या प्राप्तिकडे जाण्याचा. तद्वत आमचा जन्म हा आपण म्हणता त्या कारणासाठी होताच. ते अनेक कारणांपैकी एक कारण होतं.
अर्थात मुख्य प्रयोजन हे खल निर्दालन होतं. परंतु कोणाच्याही जन्माचं प्रयोजन अनेक कर्मफलांचा भोग वा उपभोग हा असतो. अनेक कर्म करून पुढील जन्माचं वा पुढील जन्माच्या समाप्तीचं कारण लिहून ठेवणं, हेसुद्धा असू शकतं. नव्हे असतंच. जस आम्ही रामजन्मांतच कृष्णजन्माच्या समाप्तीचा अध्याय देखील लिहून ठेवला. नव्हे प्रारब्धाने तो लिहून घेतला. शापाचा भाग वा सहभाग हा मुखत्वे त्या कर्माच्या फलाच्या समाप्तीसाठी होता. कारण केलेलं प्रत्येक कर्म हे कधी ना कधी आपलं रूप घेऊन समोर उभं राहतंच राहतं. हा कर्मभाग कोणालाही चुकत नाही. अगदी ईश्वराला वा त्याच्या जवळच्या व्यक्तींनासुद्धा नाही.
श्रीशंकर : कर्माच्या या बंधनातून वा यात्रेमधून सुटका होण्याचा मार्ग एकच आहे का भोग वा उपभोग.
प्रभू काही वदणार इतक्यात श्रीकृष्ण , जे इतके प्रहर शांतचित्ते ऐकून घेत होते ते वदले
श्रीकृष्ण : कर्माच्या या गतीतून कर्मयोग, ज्ञानयोग, भक्तियोग, सांख्ययोग अश्या अनेक मार्गांनी सुटता येऊ शकतं. सर्वसामान्य मानवाला भोग भोगून, अर्थात कर्मफल समाप्ती करता येऊ शकते. पण ही बद्धतेची शृंखला आहे. कारण एक कर्मफल भोगत असतानाच आपण नवीन कर्म करून पुढील फलाची तयारी करूनच ठेवत असतो. या न संपणाऱ्या शृंखलेला तोडण्यासाठी तितकंच गुणात्मक वा गुणातीत कर्म हातून होणं गरजेचं असतं.
श्रीशंकर जे स्वतः त्रिगुणातीत आहेत ते स्वतः प्रश्न करते झाले.
श्रीशंकर : गुणात्मक वा गुणातीत म्हणजे काय यदुवीर.
© संकल्पना व लेखन : प्रसन्न आठवले
Comments
Post a Comment