कवडसा
(जसा भीषण समरात विजय, तप्त ग्रीष्मात शीतल वर्षाव , तसा घोर तिमिरात चंद्रप्रकाश म्हणजेच कवडसा)
कहाणी एका संघर्षाची सुरु …२१……
नर्स लगबगीने रूम मधून गेली आणि शीतलच्या डोक्यातून टेंशन काही जाईना. तिला अस बघुन आशाताई रागावल्या आणि शीतलला म्हणाल्या
तुला टेंशन घ्यायला काय झालय. तो योगेन्द्र तुझ्या माहितीतला असल्या सारख का करतेस. अग काय बोलत्ये मी
शीतल : (अचानक तंद्री भंग झाल्या सारखा) अग तस नाही पण कोणी नाहिये त्याच, म्हणून काळजी वाटते एवढंच
आशाताई : ते ठीक आहे. पण तुझ टेंशन वेगळच दिसतय. असो मी ज़रा जाऊन येते, तू ज़रा पड तुला आरामाची गरज आहे
आशाताई जातात. शीतल बळे बळेच डोळे मिटण्याचा प्रयत्न करते पण योगेंद्रच्या विचाराने झोप काही येत नसते. तेवढ्यात डॉ साठे स्वतः येतात बरोबर नर्स असतेच आणि शीतलला म्हणतात चला भेटायला
शीतल : म्हणजे डॉ ते इमरजंसी सगळ
डॉ : आशाताई निर्धास्तपणे जाव्यात म्हणून (आणि जोरात हसतात)
शीतलला लगेच नर्स आणि वार्डबॉय मिळून ot मधे हलवतात आत योगेन्द्र नुकताच उठला होता त्याला आणि शीतलला बसत करून डॉ लांब जाऊन उभे राहतात.
क्रमशः
Comments
Post a Comment