कवडसा
(जसा भीषण समरात विजय, तप्त ग्रीष्मात शीतल वर्षाव , तसा घोर तिमिरात चंद्रप्रकाश म्हणजेच कवडसा)
कहाणी एका संघर्षाची सुरु …१७……
योगेंद्रला रूम मध्ये शिफ्ट करून साधारण तास होत आला होता आशाताईना
शीतलच्या डोळ्यांची हालचाल जाणवली. त्याना आनंद झालेला जाणवत होता आणि एक
मिनिटभरातच शीतलने हळू हळू डोळे किलकिले केले आणि समोर आशाताईना बघून
अश्रुंच्या धारा दोघींच्याही डोळ्यातून वाहू लागल्या . हेच दृश्य दोन्ही बाजूला
एकाच वेळी सुरु होत . अचानक भानावर येत आशाताई बोलल्या
आशाताई : कस वाटतंय, खुप दुखतय का ग, काय हे केलस. बर असूदेत नंतर विचार करू पण आता आराम कर.
अस म्हणत त्या उठल्या आणि टॉवेल घेऊन तीचा चेहरा पुसून काढला. शीतलला आईच्या
स्पर्शाने अर्ध बर झाल्या सारख वाटल . तिने परत, पण विश्वासाने, डोळे मिटले.
काही आवाज झाला म्हणून परत डोळे उघडले आणि समोर नर्सला पाहुन ती म्हणाली , आई
हिला इथे का ठेवलय मला काही सीरियस प्रोब्लेम तर नाही ना
आशाताई : अग तस काही नाहिये हॉस्पिटल मध्ये जागा नाहिये म्हणून साठे डॉ नी
माझ्या परवानगीने एका एक्सीडेंट झालेल्या पेशंटला दोन दिवसांसाठी ठेवलय.
इथे हॉस्पिटल बाहेरच त्याचा एक्सीडेंट झाला
शीतल : डॉ काका म्हणालेत म्हणजे त्यांच्या विश्वासातला असेल माणूस. काय नाव सांगितला का त्याच
तेवढ्यात आशाताइना काही आठवल म्हणून त्या शीतलला एवढच म्हणाल्या अग
काहीतरी योगेन्द्र पुरोहित का अस काही नाव म्हणाले आणि त्या बाहेर गेल्या
शीतलच्या डोळ्यापुढे ते नाव ऐकल्यावर पूर्ण जग फिरल्या सारख झाल आणि अशक्त पणामुळे भोवळ आल्यामुळे तिने पटकन डोळे मिटून घेतले……
क्रमशः
Comments
Post a Comment