एक नाजूक प्रेमकविता

एक नाजूक प्रेमकविता

स्वप्न तूझे मज पड़ते सखया सय ती वाटे येते

तू माझा मी तूझीच मनी हे जाणून मी रे असते 

स्वप्न तूझे .......

गंध कोवळ्या पानांचा हां आतूर मन हेलावे

मनी विराजे सदा बाग़ त्या वसंतात तू यावे

झुलले हिंदोळी मधुगंधी अन तूझाच आठव जगते

स्वप्न तूझे .........

विरली मनी या तूझीच मूर्ति नयनी छबी सदाहे

उरले नाही भान काही मज मोद न मजला साहे

यावे तू रे या समयी मज तूला समर्पित करते 

        स्वप्न तूझे ...............

कवी : प्रसन्न आठवले