prasanna athavale

पहिला पाऊस  आठवत का पहिल्या पावसातल ते  भिजण  तुझ अलवार  ओलेत्या  बटा मागे करण आठवत का  ......  एकाच छत्रीत तुझ अंग चोरून चालण जणू झाडाजवळ फुललेल्या वेलीच शहारण  आठवत ते ...... पानांवरल्या  थेंबाच् किंचित थबकण आणि हळूच पडून जमिनीत मिसळण आठवत ते ....... तुझ्या सफरचंदी गालावर थेंबांच पड़ण आणि पुन्हा मला पाहुन त्यांच चिडवण आठवत ते ..... तुझ्या तळहातावार पडलेल्या जलबिंदूंच अलगद उतरताना लाजेन शहारण आठवत ते .... एका झाड़खाली उभ असताना पावसासारखच तुझ खळाळून हसण आठवत ते ........ आकाशात कडाडाणाऱ्या विद्युल्लतेच् वसुंधरेकडे आवेगान झेपावण  आठवत ते .....  त्या कडाडलेल्या बिजलिसम  तुझ मला त्वरेन बिलगण लाजण  आठवत ते ....

तू तूला पाहुन बोलते उगवतीस ग दिशा डोळे उघड ग आता रवि येउदे गगनि।। तू ला पाहुन बोलतो मंद झुळुक वाऱ्याची वाहू कसा  मी  सांग ग उभी समोर तू  माझ्या ।। तू ला पाहुन बोलला अबोलीचा सांजवारा नको सोडूस मोकळे अवेळीच  ग तू केस।। तू ला पाहुन बोलल्या निशिगंधा रातराणी मंद्र सुगंध ग येतो तू झ्या अंगांगावरुन।। तू ला पाहुन बोलते इन्द्रधनु ग आकाशी बाण सोडू नकोस ग नजरेच्या चापातून।।   तू ला पाहुन बोलती ऋतु तिन्ही घाबरुन आहे द्वाड हां भारिच तू झा लहरी स्वभाव ।। तू ला पाहुन बोलतो प्रिये तुझा मी साजण नको सतावू साऱ्याना उभा आहे मी साक्षात तू झ्या नायनांचे ग तीर ठेव काढून भात्यात।।

इश्क़ यहां बारिश भी है गजब ढाती और वो है के दूर अलीफा करते ।।   हम डूबते बीचोबीच समुन्दरमे और वो किनारे पे मछलिया गिनते ।। ये इश्क़ भी कमबख्त है दवा ऐसी जहर जो पियो ना तो जामे अंगूर होते ।। हम है तैयार बेसब्रीसे मिलने लेकिन है ख्वाबो दीदार भी मुश्किल लगते ।। हम न सोये बरसो खयालो से उनके और वो है के ओढ़े गद्दे चादर सोते ।। यहाँ तो आग लगी है बराबर ये जाना उनके तो खयाल  भी कुछ और  होते ।। लगता है के ये बेताबी ऐ इश्के  जालिम वो खुश महलो में हम यहा बेआबरू होते ।। शायर : खुशमीजाज आशिक

कवीस पत्र मेदिनीस पत्रात मायन्यात मीत लिहू की रागा व्यक्ताया मायना मी रिक्त वहू ।। बोलतोस  सहजच तू   भाव तुझ्या ते  मनीचे  अंतरात परी  आमूच्या घाव हाचि   बसतसे।। बोलुनिया विसरसि तू विनोदेन समजुनि रे परी हृदयी आमुच्या रे रेषा ही उमतटसे ।। तू कवी तूज ठावे रे  भाव कसा प्रकटावा मी नच कवी कोणी मग  भाव कसा प्रकटावा।। कधीतरी तूज उमजे ही आशा मज आहे रे राग व्यक्त करण्याची रीत तीच ठाव नसे।। स्त्रीची ती रीत नसे बोलुनिया दावू कसे तुज कळेल आकळेल आशा ही वाटतसे ।। कळले जर कधीतरी ते उत्तर दे मज तू  कवी बोलण्याची उपरति हि कधीतरी तूज हो व्हावी उत्तर : हे माझ्या मित्रां रे जरी कवी असलो मी तरी मानवास नियम असे तो  मज  लागू  तरी ।। माझ्या या प्रकटाने दुखावलीस   जर तू  कधी  स्पष्टपणे बोलावे कळेल तरी कैसे  कधी।। मैत्रीचा अन्वयार्थ स्पष्टता ती असण्याची तरी माझी नच मनीषा तूज कधीच दुखाविण्याची।। कधी नकळतची दुःखविले असेल जरी मी तूज तरी  उन्नत  मन कर आणिक माफ़  करी तू  मज।। नच प...

खट्याळ मैत्री  रोज तुझ खोड़कर पणे काही बोलण आता ठरवलय पक्क मनाशी ।। सोडत नाहीस जोपर्यंत खट्याळ पणा बोलणारच नाही तोपर्यंत तुझ्याशी  ।। मी इतकी साधी सरळ नेहमीच वागते किती वेळ  कौतुकाने बोलते तुझ्या शी।।   मुद्दामच काही बोलून मधेच तिरकस नेहमीच करतोस व्रात्यपणा माझ्याशी।। पुन्हा तुझ ते रोज भेटंण गप्पांमधून काम टाकून तरी बोलते तुझ्या शी ।।   आणि तरी पुन्हा तक्रार तुझीच फारच कमी बोलतेस माझ्याशी ।। म्हणजे वेळ घालवून मी माझा म्हणतोस बोल अजून माझ्याशी ।। आता ठरवल तर आहे मी की  नाहीच बोलणार नाही तुझ्या शी ।।   पण मग लगेच मनात येतो विचार करार आहे बुवा मैत्रीचा तुझ्या शी ।।   आणि खरच मनातल सांगूका माझ्या  मलासुद्धा सवय झाल्ये गप्पांची  तुझ्या शी।। ठरवतेच आंता चार दिवस बोलणार नाहि मुद्दामच भांडण करींन तुझ्या शी ।। पण भीती हीच कि   कदाचित हां अबोलाच वळून बोलायला लावेल तुझ्या शी ।। कवी : मेदिनी

ओळख  ( एक विनोदी प्रकार ) अचानक दार वाजत आणि मीनल दार उघडायला जाते दरवाजात एक तरुण मुलगा उभा. मीनल: yes कोण आपण आणि कोण हवय.  प्रसाद:   ताई मी प्रस्,  तनुच्या i  mean,  तनुजाच्या  बरोबर आहे,  तिच्याच  कॉलेज मध्ये मीनल: बर मग. प्रसाद: नाही ती आहे का म्हणजे असेल ना घरी. तिला माहित आहे मी येणार ते.    मीनल: नाही ते नंतर बघू. पण तू प्रस् म्हणजे पूर्ण नाव सांगशील तर खर.  प्रसाद: oh sorry नाही म्हणजे ते कॉलेज मध्ये नीक नेम आहे माझ.  प्रसाद  साठे  पूर्ण नाव आहे माझ आणि सॉरी परत. मीनल: अरे असुदेत होत अस ठीक आहे. प्रसाद: बर तनुश्री ,  i mean तेजश्री,    अरे सॉरी तनुजा  असेल तर बोलावा ना म्हणजे बोलावता का अस विचारायच होत मीनल: म्हणजे असा किती मुलींच्या घरी जातोस तू.  प्रसाद : नाही अहो चुकून ती नाव निघालो घाबरून , शपथ  मीनल : (हसू निर्धाराने लपवत) पण तिच्या बोलाण्यात कधी प्रसाद  ऐकले नाहिये.  प्रसाद: पण प्रस् ऐकल असेल नक्कीच मीनल: inf...

प्रतिभा दूरवरुन एक चेहरा पाहतोय रागावून माझ्याकडे फ़क्त तिन शब्द का नाही म्हणालास हात  घेऊन सुद्धा हातात माझा  कारे इतके जड़ होते तीन शब्द म्हणायला  जीभ नाही वळली तुझी डोळ्यात पाहुन सुद्धा प्रेमाची माझ्या  भाषा  कधीच नाही कारे तुला कळली कधीतरी करशील जेंव्हा ताळेबन्द आयुष्याचा प्रेमाच्या मिळकत खात्यात शून्य तरी लिहीशील का सुखाच्या तुझ्या गंगाजळीत माझ्या प्रेमाच मोल आहे का रे   दाखवत नसशील कुणाला पण एकांतात तरी आठवत असशील मला आठवतय तू बघायचास चोरुन डोळ्यात माझ्या वाट बघायचे मी बोलशील एकदा तरी जे होत मनात तुझ्या माझ्या जवळ जवळ एक वर्ष होतोच की रे साथ साथ विचारशील अस वाटल होत घेतलास जेंव्हा हातात हात कधीतरी कुठेतरी कुणाकडेतरी बोलालास बर वाटल चोवीस वर्षानंतर नाव घेतलस खरच सांगते  बर वाटल आता मला चिंता नाही माझा मार्ग मोकळा झाला पुढील जन्मी नक्की विचारशील हां विश्वास खरा झाला चल आता निघते मी पुढच्याच् टप्प्यावर आहे मी नवीकोरि साडी नेसून वाट पाहीन तुझी मी नक्की येशील नारे वाट पाहीन तुझी मी कवी : मेदिनी

कवडसा  (जसा भीषण समरात विजय, तप्त ग्रीष्मात शीतल वर्षाव , तसा घोर तिमिरात चंद्रप्रकाश म्हणजेच कवडसा)   कहाणी एका संघर्षाची सुरु …१७…… योगेंद्रला रूम मध्ये शिफ्ट करून साधारण तास होत आला होता आशाताईना शीतलच्या डोळ्यांची हालचाल जाणवली. त्याना आनंद झालेला जाणवत होता आणि एक मिनिटभरातच शीतलने हळू हळू डोळे किलकिले केले आणि समोर आशाताईना बघून अश्रुंच्या धारा दोघींच्याही डोळ्यातून वाहू लागल्या . हेच दृश्य दोन्ही बाजूला एकाच वेळी सुरु होत . अचानक भानावर येत आशाताई बोलल्या आशाताई : कस वाटतंय, खुप दुखतय का ग, काय हे केलस. बर असूदेत नंतर विचार करू  पण आता आराम कर. अस म्हणत त्या उठल्या आणि टॉवेल घेऊन तीचा चेहरा पुसून काढला. शीतलला आईच्या स्पर्शाने अर्ध बर झाल्या सारख वाटल . तिने परत,  पण विश्वासाने,  डोळे मिटले. काही आवाज झाला म्हणून परत डोळे उघडले आणि समोर नर्सला पाहुन ती म्हणाली , आई हिला इथे का ठेवलय मला काही सीरियस प्रोब्लेम तर नाही ना आशाताई :  अग तस काही नाहिये हॉस्पिटल मध्ये जागा नाहिये म्हणून साठे डॉ नी माझ्या परवानगीने एका एक...

कवडसा  (जसा भीषण समरात विजय, तप्त ग्रीष्मात शीतल वर्षाव , तसा घोर तिमिरात चंद्रप्रकाश म्हणजेच कवडसा)   कहाणी एका संघर्षाची सुरु …१६…… इकडे हॉस्पिटल मधे  शीतल आणि आई आहेत, म्हणून तिकडे शीतलच्या घरी शेजारच्या काकू शर्वरी जवळ बसून अविची वाट बघत असतात . शर्वरीला फ़क्त इतकेच माहीत आहे की आईला पडल्यामुळे दवाखान्यात नेलय.  तीला अश्या वेळेला आपल्या बाबाची खुप आठवण येत होती आणि ती एकटीच आपल्या बाबाचा विचार करत असते.  ख़रच अन्दाजच येत नव्हता की तिच्या मनात नककी काय चालल असेल  ……. … …. मला बाबा बददल काय वाटत ते कुणीच कधीही का विचारत नाही  मी कधीच विसरु शकणार नाही  बाबाने मला जे प्रेम दिल आणि एक आठवण कधीच न विसरण्यासाठी. बाबा का गेलाय कुठे गेलाय आणि कधीच का येणार नाहिये हे का सत्य आहे आणि आम्ही ते का स्विकारायच हे मला कस कळेल. बाबा माझ्यासाठी काय आहे की होता कस सांगू आणि कुणाला,  कारण आई स्वत:च अजुन सावर ली   नाहिये.   पण बाबाच्या  आठवणीने तिला गलबलुन येत,  मी अजुन माझ मनातल सांगून तिला   कस...

बाबा एक झाकोळलेला आनंदाचा दिवस बाबाच्या आठवणीने, काजळलेला दिवस।। कधी कधी सुख दुःखाच्या ओंजळीतून येत अश्या वेळी सुख अभ्रकासमान भासत।। कुणाला दाखवाव कुणापासून लपवाव आनंदाच्या झाडावर कस जाऊन बसाव।। प्रत्येक प्रसंगात तुझी चाहूल असते तुझीच  छाया फ़क्त मलाच माहीत रे तुझ्या पोटातील माया।। कुबेराच् धन तरी रीत करून काय होईल तुझ्या प्रेमाच पीक सांग कुठे हाती येईल।। आईच् प्रेम उण नाही बात सांगतो नक्की पण तुझी माझी गट्टी घट्ट होती पक्की।। आई आहेच ख़ास पण तूच रे तिचा श्वास एकटी असते तेंव्हा सांगतो फक्त आमच्यासाठीच हास ।। देवाला म्हणालो कारे नेलस आमच एक पान भूमितीच् बदललीस काढून चौकोनाचा एक कान ।। मला तरी कुठे कधी जगाच् राज्य पाहिजे होत तुझ्या बरोबर एक डाव एकदा तरी  जगायच होत ।। खुप काही मिळविन तेवढी जिद्द तूझीच माझ्यात खंत सतत एकच की तूच नाहीस आमच्यात । खंत सतत एकच की तूच नाहीस आमच्यात।।

कवडसा  (जसा भीषण समरात विजय, तप्त ग्रीष्मात शीतल वर्षाव , तसा घोर तिमिरात चंद्रप्रकाश म्हणजेच कवडसा)   कहाणी एका संघर्षाची सुरु …१५…… बाहेरची  वर्दळ थोड़ी कमी झाली. आशाताईनी बाहर डोकावून पाहिल डॉ साठे घाईघाइने OT मध्ये शिरत होते.  त्यानी आशाताईना पाहिल हसले आणि आत गेले.  साधारण दोन अडीच तासानी  डॉ.  बाहेर आले नर्स बरोबर काही बोलले आणि एक चिंता त्यांच्या चेहऱ्यावर स्पष्ट जाणवत होती.  फ्रेश होऊन काही ठरवून ते शीतलच्या रूम मध्ये आशाताईंशी   बोलायला आत आले.  डॉ: नमस्कार मग कसा आहे आमचा पेशंट.  आशाताई : आता बरी आहे पण  अजून  शुद्धीवर आली नाहिये.  डॉ : येईल एक अर्ध्या तासात.   तुमच्या कड़े एक काम होत आशाताई  : बोलाना डॉक्टर  डॉ : प्रॉब्लम असा आहे की तो एक्सीडेंट पेशंट तुम्हाला माहीत असेल ( आशाताईनी  होकारार्थी मान डोलावली ),  त्याला ठेवायला सध्या वॉर्ड मध्ये कुठेच् जागा नाहिये आणि आताच अजून दोन accident  cases  येतायत.  तर काही काळासाठी म्हणज...

मैत्रीण आणि बायको  मैत्रीण निश्चितच खास असते  पण बायको मात्र श्वास असते।। मैत्रीत कमी जास्त उण अधिक चालत  पण बायकोला फक्त प्रेमच बास असत  ।। मैत्रीण म्हणजे अत्तराचा घमघमाट असते पण बायको मात्र मंद उदबत्तीचा सुवास असते ।। मैत्रीण भेटली नाही तर हुरहूर लागते  पण बायकोला फक्त आणि फक्त माझीच आस असते ।। मैत्रीण कधी कधी एक भास असते  पण बायको मात्र संपूर्ण विश्वास असते ।। माझ्या मते मैत्रीण ही  आरतीतला  कापूर  असते तर बायको निरांजनातील  तुपाची  वात असते ।। प्रसन्न आठवले 

आई आई आहेस तू म्हणजेच सर्व काही आहेस मधाची वाटी आहेस, दुधावरची साय आहेस ।। काटे बाजूला करणारा माळी आहेस अलगद करवंद हातात देणारी जाळी आहेस ।। अनेक खस्ता खाल्यास तरी उभी आहेस   कधीही न मावळणारा सूर्य होऊन नभी  आहेस ।। गरजेला सिंहिण तर लेकरांसाठी शेळी   आहेस आणि वेळ पडल्यास स्वतः जळणारी लाकडाचि मोळि आहेस देवाला सुद्धा वाटतोय हेवा  अशी तू शक्ति आहेस पण तूझ्या  मुलांसाठी सर्व सुखांची विरक्ति आहेस ।।

यादे हमें न ख्वाइश ना ही उम्मीद कोई वो हमसे प्यार न सही नफरत तो न करते।। गर मिल जाये खजाने की चाबी भी गर कोई हम उसमे दौलत नहीं उनकी तस्वीरे रखते ।। हमने चाहा  था के हमसे वो मिले लेकिन   ये न उम्मीद के गैरों के सहारे हो जाते ।। अपनी तक़दीर न फुल न बिछौना होगा पर उनके तो घर भी सुहाने बन  जाते ।। हमने सिखा है के मुहोब्बत है दवा कोई पर ये न चाहा के संगदिल-ए- जहर बनते ।। उफ़ ये तानहाई न हमें सोने देगी यादमें उनकी भी तो हम बेकाबू होते ।। है ये प्याला भी पैमाना भी आखिर भूलना चाहूँ तो भी याद दिलाते रहते।। शायर : खुशमीजाज आशिक

किनारा  अश्या सांजवेळी तू साक्षी असावे  मने ती जूळावी तू साथी असावे || लाटांस स्पर्शून झूलावा किनारा अश्या या क्षणाना तू झोकून  द्यावे || डोळ्यात मी रोज पाहीन स्वप्ने अश्या आर्त वेळी कुणीही नसावे || करांची मिठी  तू ही  घालून राणी  मला लोचनांनी जख्मी  करावे  || माळून तू केसात  गजरा  आव्हान का मज देतेस सखये || तुटे  बंध हे आज वाटे  मला अन  अश्या व्रात्य वेळी तू जवळी असाव || कवी : मेदिनी 

पहिला पाऊस  ग्रीष्म तापला लाही झाली वर्षावचि आस लागली लगबग करुनि या मेघानो वसुंधराही आतुर झाली ।।१।। रविकिरणानो जा रे आता तुमची सद्दी  संपुदे रे वर्षावाने  भिजवून टाका संपाताची वेळ जाहली।।२।। झाडे वेली पाने सारि तगमग तगमग करत राहिली  त्याना  आता तृप्तीदेण्या मेघांची ही दाटी  जाहली।।३।। सोडा आता तिमीर संपला उषा पुनः ही होऊंनी जागी जणू भूमिवर नवरस देऊन तृप्त लोचने करती झाली।।४।। आलिंगन हे मेघानो द्या  वसुंधरेला पुन्हा एकदा  मृद्गंधाची होवो उधळण  नभी मेघांची दाटी झाली ।।५।। कड कड कड कड वर आकाशी  बिजली आली लख लख करुनी  तड तड तड तड ताशा जणू की  नभो मंडळी बडवत आली ।।६।। नक्षत्रांचा राजा बघ तो  आला आला आला आला मृग तो  आगमनाने त्याच्या आता   नैरुत्या आरक्तीत झाली ।।७।। आता तांडव सुरु होऊ दे  दाही दिशा या दुमवून टाका  चातक पाहे वाट जयाची  वर्षा राणी सर सर आली ।। वर्षा राणी सर सर आली ।। वर्षा राणी सर सर आली ।।८।। कवी : मेदिनी 

कृष्ण विरहिणी घेउनिया  मजुळ स्वर आली ही उषा असे देण्या बघ  आधारच आला हा दिनकर रे ।।१।। वर्षा स्वर मुरलीचि गोकुळात घनश्याम खग होऊन कृष्णसखा लेउनिया प्रेमपीसे ।।२।। पटपट अन  लगबग हे रवरते मेघ नभी राधानाचे बघुन जलधारा बावरुंन ।।३।। पाहुनी हे जे समोर करी राधा अर्चना नाचुनिया कृष्णसखी इकडूनि तिकडे फिरून।।४।। कड़कड़ते बिजलीसम सुरु झाल्या  ऋतु धारा नाभि त्यातच जलधारा आक्रंदनी हो अधीर  ।।५।।   नक्षत्रांचीच जणू  राणी  ही स्वाति सुरु गडगड़ती मेघ हेच करती जणू सुर वर्षा।।६।। जणू ऋतुराणी  करी प्रतिभा पाहुनी त्या कृष्ण सख्या शर्मिलिया हो तनया ऐश्या या प्रेमातच ।।७।। डुंबूनिया   आकंठ जणू आपुल्या त्या प्रेमाताच नच ठावे जग दोघा  जाहले जणू  अधीर ।।८।। मोहुनिया त्या स्वरात  आसमंत डोलतसे  स्वर येता ते कुठून  गोळूळात मुरलीचे ।।९।। घेउनिया तिज कवेत  बेहोशीत जाय कृष्ण राधा राणी अधीर  मुरली स्वर तव कृष्णा ।।१०।। घेउदेत पान्हा तो  प्रेमाचा तव कान्हा  ...

कवडसा  (जसा भीषण समरात विजय, तप्त ग्रीष्मात शीतल वर्षाव , तसा घोर तिमिरात चंद्रप्रकाश म्हणजेच कवडसा)   कहाणी एका संघर्षाची सुरु …१४……  शीतल बेहोशिच्या त्या अमलात सुप्त मनात कोडाई च्या त्या पहिल्या दिवसात पोचली होती . त्या परिसस्पर्शि मखमली दिवसाची आठवण त्या सुप्तावस्थेत सुद्धा कालच्या इतकी ताजी  होती . जणू सर्व कालच घडलंय.  आणि मन तिच त्या स्वर्गीय अनुभवत गुंग होऊन गेल ……………………………  पहिल्याच दिवशी रुमाल पडल्या नंतर तो उचलण्या साठी शीतल समर दोघेही एकदम वाकले आणि त्याच्या हाताचा स्पर्श ……. एक सुखद … हवाहवासा तो …शहारा देवून गेला …….  तो हाताचा पहिला स्पर्श…… चांदण्यात फिरताना……  माझा …. धरलास……  हात……. , अन…  माझ्या मीची…….  देउदेत  तुज साथ……… तो सोडवाण्याचा नाटकी प्रयत्न……  ती हुरहुर…….   ते काहुर…….  तो……श्वास……  तुझा मालकौंस…….  करी……  या देहाचा हंस………  मी धीर………  तू…….  किती अधीर………  तो सुखानुभव हवा हवासा आलम…….  ती तगमग तो स्पर्शानुभव…… प...

रुसवा तू रुसलीस अन् ऋतु फिरले ग हिरवी पाने करपुन गेली वेली वरची फुले गळाली दाह जणू ग्रीष्माचा आला || तू ....                               निळ्या नभाना रक्तवर्ण जणू नवरस झाले शुष्कपर्ण जणू सुन्दरताहि कुरुपचि भासे बर्फ भासतो तप्त उदक जणू || तू...                                   चारि दिशाना ऊष्मा ग्रासत कणाकणातून लाव्हा  उकळत सूर्यही झाला नऊपट दाहक आग ओकतो वसुंधरेवर || तू ...                                आता तरी तो क्रोध सोड तू माझी मज ना काही चिंता   चराचराचि सुटका करण्या सोडशील का राग तू आता || तू ...    ...