कवडसा 13

कवडसा 

(जसा भीषण समरात विजय, तप्त ग्रीष्मात शीतल वर्षाव , तसा घोर तिमिरात चंद्रप्रकाश म्हणजेच कवडसा)  

कहाणी एका संघर्षाची सुरु …१३……

शीतल खुप वेळ झोपूनच होती आणि आशाताई तिच्या जाग होण्याची वाट बघत होत्या .  तासाभराने डॉक्टर साठे पुन्हा,  येऊन बघून गेले आणि आशाताईना म्हणाले, 

डॉ : तिला अजून तासा दीड तासाने जाग येईल त्यावेळी नर्सला बोलवा.  मी येतो आता.  

आशाताई : हो डॉक्टर तुम्ही आहात हा  खूप आधार आहे आम्हाला .  

डॉ फ़क्त हसतात आणि आपल  एक बोट वर दाखवातात . जाताना नर्सना आवश्यक सूचना देतात आणि निघतात.  

आशाताई एक्ट्याच् खोलीत असतात आणि शीतल शांत निजलेली. किती गोड दिसताय माझ लेकरु आणि किती निरागस. इतके आघात सोसूनही ही इतकी निरागस आणि निष्पाप कशी काय हे एक आश्चर्य आहे. एवढ्या कमी वयात इतका मोठा आघात पचवून पुन्हा उभ रहाण सोप्पी गोष्ट  नक्कीच नाही.    हीचं  पूर्व सुकृत म्हणून हे घडणार होत आणि म्हणून देवाने असा स्वभाव दिला हिला . कारण भोग पचवायला सुद्धा तस काळीज असाव लागत . आणि ते माझ्या लेकिला जन्मापासून मिळालय . लहानपणी सुद्धा किती  लागल तरी फार त्रास दिला नाही कधी.  तिन्ही भावंडांच्यात ही खूपच समंजस . कधीही कोणत्याही गोष्टीसाठी आग्रह नाही की हट्ट नाही . जे मिळेल त्यात समाधान.  आपल्याला त्या वेळी याचा अर्थ कळला नव्हता.  पण आता उमगतोय. कारण दुःख आणि भोग हे पूर्वकर्माने येतातच, पण ते  पेलण्याची ताकद आणि सहन करण्याची शक्ति असण हीच देवाच्या अस्तित्वाची खूण असावी . 

आशाताई असा  बराच वेळ विचार करात होत्या आणि अचानक बाहेर लगबग आणि गड़बड़ ऐकू आली म्हणून त्यानी शीतल कड़े एक नजर टाकली ती शांत झोपलेली पाहुन त्या बाहर गेल्या. बाहेर एका माणसाला स्ट्रेचर वरुन नेत होते.  एक मध्यम बांध्याचा गोरा दिसायला खुप सुन्दर आणि नाकी डाळी नीट असलेला असा तो होता. आशाताई ना त्याचा चेहरा स्पष्ट दिसला. खरच दिसायला खूप छान आणि चांगला सुशिक्षित वाटत होता.  तेवढ्यात आशाताईनी एक मुलाला विचारल काय झालय.  तो म्हणाला, अहो काकू हा कोण ते माहीत नाही,  पण हॉस्पिटलच्या बाहेरच याचा एक्सीडेंट झाला एका ट्रकने याच्या बाइकला  उडवलय. एवढा बोलूंन तो पटकन त्या स्ट्रेचरच्या मागे निघुन गेला 

बाहर बराच वेळ माणसांची लगबग ऐकू येत होती. 

क्रमशः