कवडसा
(जसा भीषण समरात विजय, तप्त ग्रीष्मात शीतल वर्षाव , तसा घोर तिमिरात चंद्रप्रकाश म्हणजेच कवडसा)
कहाणी एका संघर्षाची सुरु …७……
शीतल अशीच एकटक आकाशाकडे कितीतरी वेळ बघत होती… आणि अचानक टेबलावर वाजत असलेल्या मोबाइलच्या रिंगने भानावर आलेल्या शीतलने
मोबाइल उचलून पाहिला. तीन मिस कॉल्स आले होते एका अननोन नंबर वरून. शीतल
शक्यतो माहिती नसलेल्या नंबर वरुन आलेले फ़ोन घेत नसे. हां सुद्धा
कॉल तिने घेतला नाही. पण लगेचच त्याच नंबर वरुन मेसेज आला "मॅडम महत्वाच्
बोलायचय, फ़ोन घ्यायला हरकत नाही , मी परत फोन करतोय - योगेन्द्र पुरोहित" .
शीतलला नाव ओळखीच वाटत होत आणि लगेचच तिच्या लक्षात आल की योगेन्द्र तिच्याच बरोबर कॉलेज मध्ये होता. थोडासा लाजरा , गोरा , साधा, सरळ, पण मुलींशी फार न बोलणारा. आणि आपण तर कधी त्याच्याशी बोलल्याच आठवत नाही. पण आज आता इतक्या वर्षानी याच काय काम असेल आपल्याकडे. मधल्या चार वर्षात कोणा कोणाला समरबददल कळलय काही कळायला मार्ग नाही. आपण मृदुल आणि साक्षी यांच्याच संपर्कात होतो.
मृदुल आणि साक्षी माझ्या ख़ास जीवा भावाच्या मैत्रिणी, अगदी बहिणी समान, म्हटल तरी चालेल. मृदुल नावाप्रमाणेच नाजूक गोरी पान दिसायला उत्तम सर्वात महत्वाच् म्हणजे निरागस आणि निष्पाप . बोलताना सुद्धा तिच्या स्वभावातील हळुवारपणा जाणवायचा. खूप गोड हसायची सुद्धा. आम्ही दोघी तिला हसरी बाहुली म्हणून चिडवायचो. ( ते आठवून शीतल स्वतःशीच मिश्किलपणे हसली. शीतल स्वतः सुद्धा खूप गोड हसते.)
या उलट साक्षी, बोलायला बिनधास्त, तडफदार, एखाद्या बद्दल किंवा विषया बद्दल आपला मत बिनदिक्कतपणे, स्वच्छ शब्दात, मांडणारी. समरने तर तिला झाशीची राणी असच नाव ठेवल होत . एकप्रकारे स्पष्टवक्ती. कोणत्याही प्रश्नावर विशेषतः स्त्रियांसंबंधीच्या प्रश्नावर ती तडफेने आणि स्पष्टपणे बोलणारी होती किंवा असते. त्यावेळी तिच्या हातात नाही पण जिभेवर नक्कीच तलवार असते. आणि आम्ही दोघी तिला कायम समजावतो … अग हो हो… आपण युद्ध करत नाहीयोत साधी चर्चाच तर आहे.
आमच्या तिघींचा मनाचा एक कोपरा ख़ास राखून ठेवलेला आहे एकमेकीसाठी. शाळा, कॉलेज, लग्न, मूलं , संसार, या सगळ्या व्यापात सुद्धा सुट्टीत चार दिवस निवांतपणे भेटण आम्ही अजुन टिकवलय . खरच काळाच्या कसोटिवर टिकून असलेली आणि सुखात आणि दुःखात .... हो दुःखात सुद्धा साथ आणि हात न सोडलेली मैत्री आहे आमची . त्याच आधारावर तर या चार वर्षात उभे राहू शकलो आपण.
पण हां योगेन्द्र का बर फोन करणार आहे काही अंदाज येत नाहिये. बघू फोन आल्यावरच कळेल ते.….
शीतलला नाव ओळखीच वाटत होत आणि लगेचच तिच्या लक्षात आल की योगेन्द्र तिच्याच बरोबर कॉलेज मध्ये होता. थोडासा लाजरा , गोरा , साधा, सरळ, पण मुलींशी फार न बोलणारा. आणि आपण तर कधी त्याच्याशी बोलल्याच आठवत नाही. पण आज आता इतक्या वर्षानी याच काय काम असेल आपल्याकडे. मधल्या चार वर्षात कोणा कोणाला समरबददल कळलय काही कळायला मार्ग नाही. आपण मृदुल आणि साक्षी यांच्याच संपर्कात होतो.
मृदुल आणि साक्षी माझ्या ख़ास जीवा भावाच्या मैत्रिणी, अगदी बहिणी समान, म्हटल तरी चालेल. मृदुल नावाप्रमाणेच नाजूक गोरी पान दिसायला उत्तम सर्वात महत्वाच् म्हणजे निरागस आणि निष्पाप . बोलताना सुद्धा तिच्या स्वभावातील हळुवारपणा जाणवायचा. खूप गोड हसायची सुद्धा. आम्ही दोघी तिला हसरी बाहुली म्हणून चिडवायचो. ( ते आठवून शीतल स्वतःशीच मिश्किलपणे हसली. शीतल स्वतः सुद्धा खूप गोड हसते.)
या उलट साक्षी, बोलायला बिनधास्त, तडफदार, एखाद्या बद्दल किंवा विषया बद्दल आपला मत बिनदिक्कतपणे, स्वच्छ शब्दात, मांडणारी. समरने तर तिला झाशीची राणी असच नाव ठेवल होत . एकप्रकारे स्पष्टवक्ती. कोणत्याही प्रश्नावर विशेषतः स्त्रियांसंबंधीच्या प्रश्नावर ती तडफेने आणि स्पष्टपणे बोलणारी होती किंवा असते. त्यावेळी तिच्या हातात नाही पण जिभेवर नक्कीच तलवार असते. आणि आम्ही दोघी तिला कायम समजावतो … अग हो हो… आपण युद्ध करत नाहीयोत साधी चर्चाच तर आहे.
आमच्या तिघींचा मनाचा एक कोपरा ख़ास राखून ठेवलेला आहे एकमेकीसाठी. शाळा, कॉलेज, लग्न, मूलं , संसार, या सगळ्या व्यापात सुद्धा सुट्टीत चार दिवस निवांतपणे भेटण आम्ही अजुन टिकवलय . खरच काळाच्या कसोटिवर टिकून असलेली आणि सुखात आणि दुःखात .... हो दुःखात सुद्धा साथ आणि हात न सोडलेली मैत्री आहे आमची . त्याच आधारावर तर या चार वर्षात उभे राहू शकलो आपण.
पण हां योगेन्द्र का बर फोन करणार आहे काही अंदाज येत नाहिये. बघू फोन आल्यावरच कळेल ते.….
क्रमशः
कवडसा या प्रदिर्घ ब्लॉग कादम्बरीचा लेखक प्रसन्न आठवले ः जे हि कादम्बरी वाचतात त्याना हि विनंति कि त्यानी क्रूपया आपले मत नोंदवावे जेणे करून मला कळेल कि वाचक प्रतिसाद कसा आहे. हि एक प्रदिर्घ कादम्बरी आहे आणि ति रोज या स्वरूपात ब्लॉग वरच प्रसिद्ध होइल.
ReplyDelete