कवडसा 7

कवडसा 

(जसा भीषण समरात विजय, तप्त ग्रीष्मात शीतल वर्षाव , तसा घोर तिमिरात चंद्रप्रकाश म्हणजेच कवडसा)  

कहाणी एका संघर्षाची सुरु …6……

कॉलेज चे दिवस संपले कधी, समरन आपल्याला पाहिल कधी , मी आवडले काय  आणि मागणी घालून त्याने माझ्याशी लग्न ठरवल हे इतक्या लगेच घडल की विचार करायला काही उसन्त सुद्धा  मिळाली नाही. अक्षरशः एखाद्या सिनेमातील कथे प्रमाणे भासतय अजूनही .लग्ना नंतरचे ते ऊटी - कोडाई चे दिवस, अजुन सुद्धा विसरु शकले नाहिये .   अर्थात ते दिवस विसरण्या सारखे नव्हतेही.  कोणीच विसरु शकत नसेल आयुष्यभर . त्यानंतर कित्येक वेळेला फिरायला जाऊन देखील हनीमूनचे दिवस कधीच विसरणार नाही मी . 

"संसार मांडते मी, संसार मांडते " आशा ताईचा आवाज आणि आपल सर्वात आवडत गाण त्यावेळच् .....हो  .. आता त्यावेळच असंच .......... (आलेला हुंदका अथक प्रयत्नाने परतवतत आणि मुठ लोखंडी कठड्यावर घट्ट दाबत आणि  हुंदका पुन्हा पुन्हा परतवण्याचा अयशस्वी प्रयत्न करत  ) ……  म्हणाव ..... लागेल ....किती उत्साहाने आपण संसाराची घडी या गाण्यातल्या प्रमाणे बसवली होती, (एक दीर्घ श्वास आणि एक उसासा टाकत ) आपले मोकळे केस बांधत शीतल अचानक वास्तवात येत आणि निळ्या पण शांत अश्या आकाशाकडे एक टक पाहात स्वताःशीच्  बोलली ,समर काय झाल रे हे, कुठे गलास तू अचानक, सर्व सोडून, टाकून, विसकटुन, गेलास ,  आलास वेड लावलस, माझ सर्वस्व घेतलस, माझ सर्वस्व झालास, तुझ्या सोबत एकएक वीट रचल्ये , या संसाराची, आपल्या या वेलीला फूल आल एक छानस, मला आधार दिलास, माझा अधार झालास, समुद्र किनार्यावर वाळूचा बंगला बनवावा आणि अचानक एखादी लाट  येऊन तो पार उध्वस्त व्हावा  तस होऊन बसलय.  जाऊदे आता रडून तरी काय होणार आहे जो गेलाय……….  ,  त्याच्या फ़क्त आणि फक्त आठवणी शिल्लक आणि त्यावर जगण. त्या  आठवणींचा हात धरून पुढे पुढे जाण , एवढच  आता आपल्या हातात उरलय. त्या आठवणींचा गोफ रोज सोडवायचा आणि रोज पुन्हा बांधून ठेवायचा   …… 
शीतल अशीच बराच वेळ  शून्यात नजर  लावून एकटक  पाहात उभी होती त्या निळ्याभोर आभाळाकडे . 

क्रमशः