कवडसा
(जसा भीषण समरात विजय, तप्त ग्रीष्मात शीतल वर्षाव , तसा घोर तिमिरात चंद्रप्रकाश म्हणजेच कवडसा)
कहाणी एका संघर्षाची सुरु …२……
कालच शर्वरीला आई सोडून चार दिवस राहून गेली तिच्या कडे बघवत नव्हत. आपल्या लेकीच्या पदरी आलेलं हे दान ती कसा पेलणार हा प्रश्न सतत तिच्या नजरेत मला जाणवत होता. या वयात तिला लेकीच वैधव्य बघण्याचा योग आला होता. ती बोलत नव्हती पण तिच्या नजरेतील सुन्न पणा काळीज पिळवटून टाकत होता. कारण एका विशिष्ट मर्यादेपर्यंत ती मला सावरण्याला मदत करू शकत होती. पण त्या पलीकडे हि माझीच लढाई होती आणि ती लढण माझ्याच नशिबात होत .
खरच नशीब या शब्दावर या आघातापर्यंत आपण खरच विश्वास ठेवत नव्हतो. पण आता अस वाटत कि खरच नियती नावाची कुणी एक अज्ञात शक्ती आपली परीक्षा पाहायला समोर येऊन ठाकली होती. आणि आता तिला समोर जाण मला क्रमप्राप्त होत. कारण वेळ हातपाय गळून बसण्याची नव्हती, तर उठून उभ राहून समोर आलेल्या परिस्थितीला हिमतीने तोंड देणे गरजेच होत.
सर्वात प्रथम आर्थिक बाजूचा विचार, आणि शर्वरीच शिक्षण पूर्ण करून समरच स्वप्न वास्तवात आणण्याचा, केला मी . सर्व मिळकत आणि जमा रकमांचा अंदाज आणि समरच्या ऑफिस मधून मिळून शकणाय्रा प्राप्तीचा विचार करून मी कामाला लागायचा ठरवलं . मला प्राप्त परिस्थितीला तोंड देण आणि धैर्याने परत उभ राहणं हि पहिली निकड होती .
या सगळ्यात मी माझ्या सासूबाईंचा आणि त्याच्या मनस्थितिचा विचार आता पर्यंत केलाच नव्हता आणि मी एकदम भानावर आले. कारण त्यांच्या साठी तर त्यांचा कर्ता सवरता तरुण मुलगा अचानक गेल्याचा आघात होता. त्यामुळे आम्हीच एकमेकीना साथ देत आयुष्य पुढे नेण्याचा विचार एकत्र, पण न बोलता, केला आणि कामाला लागलो. कधी त्या मला धीर देत तर कधी मी त्याचं सांत्वन करत असे , एक अजब चक्र सुरु झालं .
क्रमशः
कवडसा या प्रदिर्घ ब्लॉग कादम्बरीचा लेखक प्रसन्न आठवले ः जे हि कादम्बरी वाचतात त्याना हि विनंति कि त्यानी क्रूपया आपले मत नोंदवावे जेणे करून मला कळेल कि वाचक प्रतिसाद कसा आहे. हि एक प्रदिर्घ कादम्बरी आहे आणि ति रोज या स्वरूपात ब्लॉग वरच प्रसिद्ध होइल.
ReplyDelete