कवडसा
(जसा भीषण समरात विजय, तप्त ग्रीष्मात शीतल वर्षाव , तसा घोर तिमिरात चंद्रप्रकाश म्हणजेच कवडसा)
कहाणी एका संघर्षाची सुरु …११……
क्लास संपवून शीतल कामं आवरायला निघाली आणि त्याआधी हातात मोबाइल घेऊन चार्जिंगला लावायला. मोबाइल चार्जिंगला लावून टेबलावर ठेवून शीतल वळली आणि खाली पडलेल्या हेयर पिन वर तिचा पडला. तो चुकवण्यासाठी तिने एक उडी मारली आणि अचानक पाय ट्विस्ट होऊन ती जमिनीवर पडली. त्यात डावा पायावर सर्व शरीराचा भार पडला आणि एक जीवघेणी कळ तिच्या मस्तकात गेली. काही कळायच्या आत, इतक्या वेगात सर्व घडल कि सावरण्याची संधीच तिला मिळाली नाही. भानावर येऊन उठण्याचा प्रयत्न करत असताना, तिला जाणवल की डावा पाय प्रचंड वेदना देतोय आणि आपण उठूच शकत नाही.
पण प्रसंगावधान राखत, तिने मोठ्या कष्टाने, जमिनीवरुन सरकत सरकत, टेबला पर्यन्त जाऊन चार्जरची वायर खेचून मोबाइल खाली ओढला. त्या प्रयत्नात मोबाईल पडला आणि बैटरी उडाली, खाली पडली . पुन्हा कष्टाने सरकत सरकत शीतलने बैटरी उचलून मोबाइल मध्ये घातली. मोबाइल चालू करून शेजारच्या काकुना फ़ोन केला आणि त्याना बोलावून घेतले. पुन्हा तसच सरकत सरकत जाऊन, तिने दाराची कड़ी मोठ्या कष्टाने काढली . काकू आत आल्या, त्यानी लगेचच परिस्थितीच गांभीर्य ओळखून, ताबडतोब शेजारची दोन तीन माणस बोलावली आणि शीतलला लगोलग हॉस्पिटल मध्ये दाखल केल. डॉक्टर एक्सरे च्या तयारीला लागले आणि प्रथमोपचार सुरु केले. एक तासाभरानंतर एक्सरेचा रिपोर्ट येणार होता, तेवढ्या वेळात काकूनी शीतलच्या आई वडील आणि भावाला फ़ोन करून कळवल.
आई, भाऊ लगेच आले
आई : काकू अहो काय झाल
काकु : अहो सकाळी सकाळीच शीतलचा फोन आला तेंव्हाच मी म्हटल की घरातून फोन कलांय म्हणजे नक्की काही प्रॉब्लम आहे. होते तशीच धावत गेले पाहाते तर काय शीतल आत पडलेली. ते सुद्धा तिने सरकत यऊन दार उघडले म्हणून. जर दाराची वरची कड़ी लावालेली असती तर कठीण झाल असत. बर बाकी काहीच बोललो नाही. तड़क तिला घेऊन इकडे आले आणि तुम्हाला कळवल . बर मी तशीच आले आहे घर टाकून तुम्ही आहात तर मी जाते आता . नंतर येते मी.
आशाताई (शीतलची आई): अहो तुम्ही होतात म्हणून वेळेत आली शीतल इथे. खर तर तुमचे आभार कसे मानू (हुंदका देत ) कळत नाहिये.
काकू : अहो तुम्ही आभार काय मानताय, लाजवताय मला. शेजारी आहोत. आम्ही नाही येणार तर कोण येणार. तुम्ही आत जा मी येते नंतर.
आशाताई : ठीक आहे या आता, अवि (शीतलचा भाऊ) सोडेल तुम्हाला.
काकू : अहो नको अविची गरज इथे आहे मी जाते रिक्षाने .
आशाताई आत जातात आणि काकू घरी जातात
क्रमशः
Comments
Post a Comment