जीवन

जीवन 

अथांग समुद्र मनाचा पसरुन वाट धूक्यातून शोधे कोणी

निळ्या निळ्या या जळा मधूनिया खोली त्याची शोधे कोणी 

कूठे निवारा 

कू

ठे किनारा 

कू

ठे कवडसा शोधे कोणी

कू

णा इथे का सूख मिळते   उत्तर शोधून पाहे कोणी 

उगा जीवा का त्रागा कोणा का नच रस्ता सापडतो मग

कू

णी उगीच हां विचार करतो साथ लाभली का न पुरेशी 

कू

णी कधी हे जाणून घेण्या प्रश्न विचारी मनास आपूल्या

समुद्र तरी तो 

कू

ठे 

कू

णाला उत्तर देण्या हाती येतो 

उरे काही का नसे शेवटी हे नच कोणा कळते कधीही 

तरी पुन्हा ती भटकंती रे करसी मिळण्या उत्तर केवळ 

कोणा वाटे मज का साथी नसे भेटला आयुष्याचा

कोणा वाटे असे भेटला पण का सोडूनि गेला लवकर 

कू

णी शोधतो अनेक साथी वाटे त्याने उत्तर मिळते

कू

णी फिरे मग दारोदरि भटकंती ती प्रश्ना पायी 

असे 

कू

णाला ठाऊक उत्तर याचे ते या वाटे सूखीवर

पण मग त्याना असे वाटते उत्तर नसते तर किती गम्मत 

कू

णी मानतो की जग मिथ्या 

कू

णी म्हणे हे आहे सर्वची

कू

णी अडकले सगुण नी निर्गुण या चर्चेच्या फेऱ्यामध्ये 

एकच आहे याचे उत्तर 

कू

णी एक ना सुखी  जगती रे

उत्तर शोधून जन्म कशाला वाया जाऊ देतो तू रे  

जग ज़ग हे उत्तम जैसेे तैसे राहुदे  रे तू पण

सोड जीर्ण ती शाल शरीरि देसी फेकून कर्म उरे मग 

कोण तुझा तो होता तोवर राही तुज पाशी हां योगच 

असे किती रे देह सोडिले उत्तर याचे शोध काधितरी 

मग तू उन्नत होसी जन्मी तुला न काही करणे शेवट

कवी : प्रसन्न आठवले