सागर
त्या निळ्या सागरा पाशी
कूणी वाट पाहते माझी
त्या सुंदर लाटांवरती
प्रेमाची नक्षी होती
मोजून पाहू त्या लाटा
क्षितिजाच्या रंगीत रेषा
बहार फुल बनूनी
आली ती निळ्या जलाने
वाटे हा वाळू किनारा
मज खूणावतो का आहे
का कोणी येण्याची हा
मज चाहूल देतो आहे
यावे तू शब्दांमधुनी
मज न्यावे ओढून आत
त्या लाटांवरती बसुनी
क्षितिजाच्या पुढती पार
क्षितिजाच्या पुढती पार
कवी : प्रसन्न आठवले
Comments
Post a Comment