दुरावा

दुरावा 

आकाशी हे मेघ आले

रात्र काळोखी अन दुरावा

तू तुझ्या विश्वात रमला

मी कुणाला पारखावा ||

का तुला मी मानले जग

का तुला ना जाणले मी

का तुझ्या त्या आठवाने 

या उरी ढग आणले मी ||

मी तुझी हे विश्व होते 

जाणलेले मांडलेले

ठेच तू देऊन गेला

मन कुठे ते सांडलेले ||

कालचे ते स्वप्न माझे

आजचे हे सत्य जागे

भग्न मन हे काच हाती

जखम ती ठेवून मागे ||

वाटले ते सोनपंखी 

मज फुले देशील तू

हाय रे तू हाय देवा

अश्रु का घेशील तू |

मी मुकी ही वाट पाहे

तू पुन्हा परतून येई

त्या तिथे ती भेटण्याची

मज उभी पाहून येई ||

कवी: प्रसन्न आठवले