प्रेम अनामिक कळले न मला ते भाव सखया मनातील त्या डोळ्यानी जाणून आहे तरि लोचनी प्रेम असे जे तूझ्या मनी उगाच वारा घेऊन येतो गन्ध अनामिक ओलावा उठती मनी या तरंग सखया अवचित प्रेमाची किमया उड़े धूळ जी घेऊन येते तव प्रेमाची साक्ष सख्या मधातील कारंज्यांना मग अवखळ साक्षी तूच हवा उत्तुंग मनोरथ केले नव्हते कधीच मनात मी प्रेमाचे उणे अधिक या वाटेवरती स्वप्न तू झ्या बस साथीचे भेटावे मज वाटे अविरत तूला चांदण्या रात्री रे हवाहवासा वाटे वारा धुंद मधूर तू साथी रे जरी गूलाबी कोड़े पडले सूटे न वाटे ते कधीही तूझ्या समीप येण्यासाठी आतूर झाले मी कधीची दोष मनाचा काही असला तर तो आहे रे इतका तूझी ओढ़ ही वाटे मजला संग ऊरो तव प्रेमाचा कवी: प्रसन्न आठवले